Het was eigenlijk helemaal niet de bedoeling dat ik Pilates docente zou worden. Ik was 39, naderde dat confronterende ronde getal waarop veel vrouwen (en mannen) zich afvragen of ze nog wel happy zijn met wat ze doen. Je hebt best al wat levens- en werkervaring achter de rug maar ook nog een hele lange, interessante tijd vóór je. Je merkt dat andere dingen belangrijker zijn geworden en dat je je misschien wel in een andere richting verder wilt gaan ontwikkelen.
Projecten
Ik had tot die tijd altijd op kantoor gezeten in diverse functies en bij verschillende bedrijven. Maar ergens in dat jaar dat ik 39 was geworden, begon het akelige besef zich aan me op te dringen dat ik klaar was met op kantoor zitten. Maar wat dan? Het moest iets creatiefs worden, dat leek me wel wat Nu alleen nog uitvogelen wat dat dan zou moeten zijn. Ik kan je verzekeren dat het een heel interessant jaar werd, met name ook voor het thuisfront. Ik vrees dat mijn man niet alleen af en toe bedenkelijk het hoofd geschud heeft, ik verdenk hem er ook van dat hij menigmaal moeite heeft moeten doen niet in lachen uit te barsten als mijn volgende plan op tafel kwam.
Een kleine greep uit mijn ‘projecten’ dat jaar: een boek schrijven, sieraden maken en online verkopen, een cursus meubelmaken (ter info: ik ben een alfa, zéker geen bèta dus mijn ontwerpen waren Picasso-achtige voorwerpen met vreemde verhoudingen), cursus haarknippen en het stofferen en opknappen van meubels (dat ging beter dan ze zelf timmeren).
Zoals ik zei: een interessant jaar…. Toch werd ik nergens écht door gegrepen en drie maanden voor mijn 40ste verjaardag was ik mijn nood aan het klagen bij een vriendin. Nadat ze mijn verhaal had aangehoord zei ze dat ik mijn zinnen maar eens moest gaan verzetten met het volgen van een Pilates les. Ze had net zelf een les gevolgd in Amsterdam en was helemaal lyrisch. Ik had werkelijk géén idee waar ze het over had maar beloofde haar op zoek te gaan naar een les bij mij in de buurt. Dat bleek nog best een opgave want er viel in mijn stad op dat moment niet veel te zoeken.
Het begin
Ik kwam terecht in een buurthuis bij het station waar een ex-danseres gestart was met het geven van kleinschalige Perfect Pilates lessen. Voor degenen die dit niet kennen: dat is een vorm van Pilates, geïntroduceerd door sportfysiotherapeut Karl Nooten (in die tijd vooral bekend door het programma “Nederland in beweging”). De docente in kwestie had daar zelf nog wat yoga elementen in aangebracht en dus was dát mijn eerste kennismaking met het fenomeen Pilates.
Ik heb altijd (hobbymatig) met veel plezier gedanst, maar daarna nooit een acceptabel alternatief gevonden in een andere sport. In de Pilates lessen voelde ik meteen in veel bewegingen hetzelfde plezier, eenzelfde uitdaging en ook een soort herkenning. Enthousiast stortte ik me in deze nieuw gevonden bewegingsvorm en ik merkte dat het me hernieuwde energie gaf.
Na ruim twee maanden trof ik op een avond een mail in mijn inbox van de Pilates docente; of ik interesse had om haar lessen zo af en toe over te nemen. Ik was flabbergasted, die had ik echt niet zien aankomen! Toen ik van de eerste schok bekomen was, rees als eerste de vraag: waarom ik? Powerpoint presentaties hadden me in het verleden nachten wakker gehouden en tijdens een vergadering standpunten uiteenzetten of verdedigen bezorgden me (letterlijk) buikpijn. Ik voelde me oprecht beter ín een groep dan ervoor. Mijn hersenen kregen een spontane ‘lockdown’ bij de gedachte alleen al om de groep mensen, waar ik zelf deel van uitmaakte, een Pilates les te geven.
Bibber-factor
In de dagen daarna heb ik het mailtje keer op keer herlezen en weer weg geklikt. Maar een zaadje was gepland. Dit was iets wat, zonder dat ik daar zelf actie op ondernomen had, op mijn pad gekomen was. Het lag misschien in een wat andere creatieve hoek dan ik bedacht had, maar het was wel iets waar ik enthousiast over was, waarin ik in hoge mate geïnteresseerd was en het sloot heel erg aan bij mijn sportieve karakter. Ik besloot ervoor te gaan, maar dan wilde ik wel een opleiding gaan volgen want het ligt in mijn aard goed beslagen ten ijs te komen.
Volslagen onbekend in Pilates-land volgde ik haar advies op om, net zoals zij gedaan had, het certificaat ‘Perfect Pilates Instructor I en II’ te behalen.
Het was juni en de eerste cursus zou starten in september, wat mij, zo dacht ik, nog mooi de gelegenheid zou geven om:
a) aan het idee te wennen, en
b) om zelf nog wat meer ervaring in de lessen op te doen.
Maar mijn vuurdoop kondigde zich nog voor de zomervakantie aan; de docente werd ziek en smeekte me haar lessen over te nemen. Tijd om er over na te denken had ik niet echt want de lessen waren al de volgende dag. Tot dan bestond mijn Pilates carrière nog alleen uit e-mailtjes, gesprekken met de docente en mijn eigen training, wat best nog wel veilig voelde. Ik voelde een vreselijk Powerpoint-vergader-momentje opkomen. Had ik écht ooit gedacht dat ik voor een groep mensen kon gaan staan om les te geven in iets waar ik zelf net een paar maanden mee bezig was? Maar ik ben een pleaser, durfde geen nee zeggen…
Ik hoef vermoedelijk niet te zeggen hoe mijn nacht verlopen is. Die ochtend voelde het alsof ik opnieuw eindexamen moest gaan doen. Ik heb bij examens standaard last van een ‘black-out’ dus ik stond stijf van de zenuwen. Ik had de avond tevoren een ‘spiekbriefje’ gemaakt zodat ik in ieder geval enig houvast zou hebben in de volgorde van oefeningen, gebaseerd op dat wat de docente meestal deed.
Met rubberbenen en kleffe handpalmen heb ik me door de lessen heen geworsteld, me akelig bewust van de starende, afwachtende blik in de ogen van de groep. Deze keer weliswaar geen groep in pak-met-stropdas, maar wel een mega déjà-vu. Maar tot mijn verbazing deden ze braaf wat ik ze opdroeg en met wat zelfspot en de nodige humor wist ik twee lessen tot een redelijk goed eind te brengen. Ik was ongelofelijk opgelucht dat het achter de rug was maar stiekem ook wel trots dat ik het gedaan had.
Dankbaar
En nu ruim tien jaar later, weet ik nog altijd hoe ik me toen voelde. Ik zie het soms terug in beginnende docenten en snap zó hoe het voelt om voor het eerst les te gaan geven aan een groep. Tuurlijk went het, en word je door ervaring wijzer. Maar ik, ik koester dat gevoel van toen. Omdat het me laat zien waar vandaan ik gekomen ben. En ik gun elke Pilates enthousiasteling een docent die ze een kans geeft om dit bijzondere, dankbare vak te leren uitoefenen.
Geef een reactie