We zijn niet elke dag op ons best. Jij niet en je klanten ook niet. Als jij het niet bent is het lastiger om je energie in de klant te steken, als je klant het is kost dat jou ook extra energie.
En wanneer begin je te beseffen dat die ene klant eigenlijk altijd (te)veel van je energie vergt?
Dat, hoe aardig hij of zij ook is, je toch een beetje begint op te zien tegen die specifieke les. Gewoon, omdat het je meer energie kost dan het je oplevert, ook al kun je misschien niet precies benoemen waarom dat zo is. Hier is mijn verhaal.
Energie
Via één van mijn bestaande klanten had ik al vernomen dat ze mijn telefoonnummer had doorgeven aan een vriendin. Zelf was ze razend enthousiast en ze had haar vriendin, die na de feestdagen in een ietwat sombere ‘wat-zal-ik-nu-gaan-doen’ sportfase zat, mij aanbevolen.
Bij de intake-les verscheen een vrouw van midden veertig, die in korte tijd drie kinderen gekregen had en, voornamelijk mentaal, nog aan het worstelen was met de kilo’s die naar aanleiding daarvan waren blijven hangen. Ze had vrij weinig spierkracht en nog minder lichaamsbesef. Daar stond tegenover dat ze heel aardig was, heel enthousiast en vol goede moed om te starten met Pilates lessen. Ik sprak met haar af dat ze vijf lessen zou gaan doen en dat we daarna zouden evalueren hoe het ging.
Aldus geschiedde; zij verrast door de intensiteit van de oefeningen en de moeite die het haar lichaam kostte om de simpele bewegingen uit te voeren, maar, nog altijd enthousiast. Ik, optimistisch van aard, mezelf realiserend dat ik een flinke klus te klaren had, maar, bereidwillig om die klus tot een, voor ons beiden, bevredigend resultaat te klaren.
Na de vijfde les was ze onverminderd enthousiast, nog steeds heel erg aardig en ze wilde heel graag doorgaan. Terugkijkend naar dat moment denk ik dat ik toen al wist dat deze klant mij heel veel energie zou gaan kosten. Maar het was wel weer een klant en dus geld in plaats van een ‘leeg’ uur, en naar haar toe had ik op dat moment ook niet écht een reden om ermee te stoppen, ze was tenslotte héél aardig. Ze nam tien nieuwe lessen af en al na drie lessen wist ik dat ik geen goede beslissing genomen had. Ik was nog maar een jaar hersteld van een burn-out en ik stapte alweer met open ogen in één van de valkuilen van toen: ik durfde eigenlijk geen nee te zeggen, bang voor haar reactie en hoe ik zou overkomen als ik een klant ‘de deur wees’. Ik was liever de pleaser die zichzelf voorhield dat het gewoon een klant was die geld opleverde en dat ik niet teveel moest zeuren, werk is werk.
De zwangerschapskilo’s in combinatie met haar (ietwat negatieve) zelfbeeld drukten inmiddels een veel te zware stempel op de lessen. Bij elke beweging keek ze naar zichzelf in de spiegel, hoe vaak ik haar hoofd ook terugduwde omdat het haar niet alleen uit haar concentratie maar ook uit haar vorm haalde. Ze was in die weken op een (sap)dieet en voelde zich daardoor heel vaak zwak. Ze wilde een strak lichaam maar ervoor werken koste haar enorm veel moeite; ze was absoluut bij machte vanuit haar centrum te werken maar verkoos het meestal niet te doen. Alleen als ik haar ‘hands-on’ bij elke beweging begeleide voelde ze de noodzaak daadwerkelijk haar spieren te gebruiken. Zodra ik afstand nam werd haar scoop een hoofdlift, bogen haar gestrekte benen en verviel ze bij elke krachtsinspanning terug in haar ‘persademhaling’. Het voelde als trekken aan een dood paard…
Ik was bij het onvermijdelijke punt aangeland dat ik op ging zien tegen haar komst, want ik wist hoeveel energie ik moest gaan steken in iemand die (nog) niet klaar was om Pilates te gaan doen. Ik miste het stukje commitment en denk ook dat onze visie’s van de les te ver uiteen lagen. In dit stadium zou het zinloos en een totale verspilling van mijn energie zou zijn om te denken dat ik dat gat zou kunnen dichten.
Uit zelfbescherming maar eigenlijk ook uit trouwheid aan de manier waarop ik les pleeg te geven moest ik dus afscheid gaan nemen van deze klant.
Balans
Ik weet niet hoe vaak jullie “slecht-nieuws-gesprekken” voeren, maar ik, als notoire pleaser, doe het niet vaak, probeer het eigenlijk altijd te vermijden. In de aanloop naar haar laatste les heb ik tientallen keren het gesprek in mijn hoofd gevoerd; ik moest het vooral bij mezelf houden, ik wilde haar een alternatief bieden (ja, toch nog een beetje pleasen). Maar wat ik vooral duidelijk wilde maken was dat, in mijn beleving, haar prioriteit op dit moment voornamelijk lag bij het afvallen en dat Pilates (en dat is mijn persoonlijke mening) daar geen geschikte tool voor is.
De dag van het gesprek brak aan. Ze was verrast maar begreep het ook wel. Ze was blij met het door mij geboden alternatief en, hoewel toch enigszins ongemakkelijk, zijn we uit eindelijk met wederzijds begrip uit elkaar gegaan.
Heb ik er iets van geleerd? Ja! Het beeld dat je van jezelf hebt wijkt altijd af van hoe anderen over je denken. Als je eerlijk kunt zijn, naar jezelf en je omgeving, stel je je misschien kwetsbaar op maar meestal reageren mensen er positiever op dan je op voorhand hebt ingeschat. Het blijft natuurlijk erg moeilijk om het moment te herkennen waarop je, in dat opzicht, over je grenzen heen gaat, het sluipt erin.
Na mijn burn-out had ik me heilig voorgenomen het nóóit meer zover te laten komen, ik zou alleen nog dingen doen die me energie gáven, waar ik plezier aan zou beleven, kortom: dingen doen die ik léuk vond… Zo werkt dat natuurlijk in de praktijk niet! Er zijn altijd dingen die moeten, of minder leuk zijn, of meer energie kosten. Als je een studio draaiend moet houden heb je hebt simpelweg niet altijd de luxe om een klant de deur te wijzen. Het belangrijkste is om voor jezelf een acceptabele balans in te vinden tussen trouw zijn aan jezelf (wat is écht belangrijk voor je) en de dingen die noodzakelijk zijn (de huur moet wel betaald!).
Dus áls je klanten hebt die je heel veel energie kosten, stel jezelf de vraag: is het mij het waard om deze hoeveelheid energie in een klant te steken? En of je antwoord nu ja of nee is, als jij vrede hebt met je redenen, is dat jouw balans!
Geef een reactie