Op het moment dat ik startte met Pilates was mijn, voorheen redelijk rustige, leventje al behoorlijk op z’n kop gezet door een aantal dingen.
Onder andere de geboorte van mijn dochter. Dat is, in alle opzichten, een keerpunt in mijn leven geweest. Geen roze wolk voor mij maar harde, confronterende realiteit. Mijn lijf heeft in die periode heel wat moeten doorstaan. Ik had een flinke bekkeninstabiliteit en de zwangerschap had de lordose in mijn houding alleen maar versterkt. Ik had chronisch pijn in mijn onderrug en bepaalde bewegingen, of te zwaar tillen, gooiden me telkens weer terug in mijn bekkeninstabiliteit. Plat op mijn rug liggen ging niet meer, zelfs niet in een zacht bed, dan moest ik alle zeilen bijzetten om op mijn zij te kunnen draaien, momenten waarop ik me táchtig voelde! Nu ik dit zelf zo teruglees, klinkt dat allemaal best heftig, maar bizar genoeg was het toen gewoon een soort onderdeel van mijn leven. Ik heb verder een vrij sterk lijf en mijn pijngrens schoof gewoon mee op. Ik geloof ook oprecht dat ik een tijdje berust heb in het feit dat ik bepaalde dingen niet meer kon en veel pijn had.
Tot ik Pilates ontdekte. Het bracht me letterlijk en figuurlijk weer in beweging. Vanaf dat moment wilde ik maar één ding: mijn lijf weer op orde krijgen.
De klim
Naast mijn hele reis als Pilates docente loopt parallel mijn, veel zwaardere, reis om fysiek weer op te krabbelen. De eerste matlessen brachten de souplesse terug, de eerste opleiding schudde het bewustzijn wakker en vanaf dat punt was er een langzaam stijgende lijn te ontdekken in de opbouw van mijn fysiek. Mijn opleidingsjaren waren, qua hoeveelheid beweging, tevens de hoogtepunten in mijn carrière. Nergens anders heb ik zoveel aan Pilates gedaan als tijdens die periodes. Mijn dagen waren gevuld met alles wat maar met Pilates te maken had, en ik vond het fantastisch. Mijn enthousiasme en de bijbehorende adrenaline stuwden mijn lijf letterlijk voort.
Ik begon voor mezelf als zzp’er en langzaam maar zeker begonnen de lesuren zich een weg te banen in mijn privé leven. Er was steeds minder tijd om zelf naar een studio te gaan om te trainen. En van de beloftes aan mezelf om dan thuis op een mat wat oefeningen te doen kwam ook steeds minder terecht. De studio waar ik mijn laatste opleiding gevolgd had, was een kleine drie kwartier rijden en de tijd die me dat alles bij elkaar kostte was simpelweg niet meer in te plannen tussen mijn lestijden en de schooltijden van mijn kind. Thuis structureel trainen lukte me niet, dus ik besloot een concessie te doen en zocht, en vond, een (Perfect) Pilates matles in de buurt. Ik had het Perfect-Pilates-pad zelf inmiddels al lang verlaten maar het was beter dan niks, plus dat er, op dat moment, in de directe omgeving ook geen andere vormen van Pilates te vinden waren.
Het ging een tijdje goed, tot ook dat laatste beetje vrije tijd werd opgeslokt door nieuwe lesuren. Ik maakte mezelf, opnieuw, wijs dat ik ergens anders wel een uurtje zou kunnen vinden om te trainen…
De val
Het echte besef kwam in de tijd dat ik besloot met mijn bedrijf een stap voorwaarts te maken. De financiële druk, de uren, het niet kunnen vinden van assistentie en het gebrek aan eigen training, maakten dat mijn lijf begon te protesteren. In de weken voorafgaand aan mijn, niet meer te vermijden, totale instorting kon ik alleen nog lesgeven op paracetamol. De pijn in mijn lijf was in alle hevigheid terug maar ik weigerde de realiteit onder ogen te zien. Deze studio was alles waar ik zo vreselijk hard naar toe gewerkt had. Ik gaf, ondanks de pijn, nog altijd met veel plezier les dus mijn lijf kón en mócht niet opgeven! Maar dat deed het natuurlijk uiteindelijk wel….
De burn-out die volgde was pijnlijk, heftig, confronterend en verdrietig. Het voelde als falen.
Ik zat gebroken thuis, met niets. Geen studio meer, geen klanten meer, mijn Pilates carrière was volledig tot stilstand gekomen.
Zittend tussen de scherven van mijn aan diggelen gevallen droom begon langzaam het besef te komen dat het enthousiasme dat ik had voor Pilates heel mooi was, maar dat mijn eigen gezondheid een cruciale factor was in dat hele verhaal. Hoe leuk ik het ook vond, hoe gedreven ik ook was; die energie moest wel ergens vandaan komen.
En toen ik me realiseerde dat ik door die burn-out juist een nieuwe kans gekregen had, kon ik bij mezelf een knop omzetten. Ik vond een Pilates docent die het kaliber had me er weer bovenop te helpen en met wie ik meteen een ‘klik’ had. In mijn agenda blokte ik twee dagdelen zodat ik zowel een matles als een privéles zou kunnen volgen. Ik heb altijd al viool willen spelen, maar had nooit tijd. Nu besloot ik er gewoon voor te gáán! Weer een uurtje ‘me-time’.
Mijn leven is nu veel meer in balans. Ik plan mijn “werk” om mijn eigen dingen heen. Dat is niet alleen heel helder maar geeft ook heel veel rust en maakt mij een veel leukere docente. En ik ben fysiek beter en sterker dan ik ooit geweest ben!
Geef een reactie