Lets roll …als de rolstoel je vriend wordt…

Het is meivakantie en ik ga stap met mijn zoon van 6. Leuke kindertentoonstelling in het museum, naar de bioscoop en de speeltuin. Tot nu toe zinnen die veel moeders kunnen typen. Echter, deze mama loopt niet goed. Een paar uur in een museum rondlopen dat kan ik niet meer. En dus gaat de rolstoel mee met een motortje die er aan de achterkant aan geklikt kan worden. Dan kunnen mijn zoon en ik ook lekker op stap. Dus mooie foto’s maken en die aan het eind van de dag op Facebook zetten.

Bij die gedachte bleef ik ineens haken. Dus foto’s plaatsen van mezelf in de rolstoel? Ik voel me ineens ongemakkelijk. Misschien toch maar van mijn zoon en niet van mij. Dan gaat de aandacht tenminste naar hem. Ik weet echter wat mijn zoon gaat zeggen. ‘’Mama, dat is toch raar, waarom wil jij niet met rolstoel op de foto’’ ? Ik heb hem geleerd positief met mijn handicap om te gaan en nu durf ik zelf mijn eigen handicap niet te laten zien?

De weg naar een rolstoel gaat in fases en ja ik verafschuwde het ding. ik kon toch nog lopen is lang mijn motto geweest…Lopen is echter iets anders dan jezelf voortbewegen als een houterige penguin..Ik ben altijd stijver geweest en liep altijd anders. In 2009 wist ik waardoor. Ik kreeg de diagnose HSP, een ziekte die de zenuwbanen in het ruggenmerg aantast.   In mijn geval een licht progressieve versie, mijn lopen zou achteruitgaan, ik zou een rolstoel nodig hebben voor langere afstanden.

Een paar jaar later gaat mijn lopen ineens hard achteruit. Toen mijn zoon zelf ging lopen, merkte ik dat ik me had verstopt achter de buggy/kinderwagen. Lopen ging veel trager, mijn lijf sleepte, ik struikelde en viel regelmatig. De aanschaf van een wandelstok was logisch en makkelijker dan die van de rolstoel. Dus er kwam een wandelstok en ik koos een stok met een hippe print. Een verbetering was het want ik viel minder. Maar lopen blijft lasti Zoetermeer heeft bijvoorbeeld een lange winkelstraat, dus als ik naar twee winkels moest, ging ik vaak met de auto van ene naar de andere parkeergarage.Dan stond je tenminste direct voor de winkel. Ik ging mijn auto gebruiken voor afstanden van minder dan 500 meter.

Een kleine omslag komt als ik merk dat een uitje naar bijvoorbeeld de dierentuin of naar de boulevard niet meer gemaakt kan worden. Dus de eerste stap is gemaakt, er komt een duw-rolstoel. Opklapbaar, past goed in de auto. Dat is raar, ineens in een rolstoel. Ongemakkelijk. Het is een log ding en ik voel me er niet lekker in. Rond die tijd ontdek ik ook Pilates en dat was het begin van een grotere omslag. De trainingen leren me naar mijn lijf te luisteren en te ontdekken wat het nog wel kan. Ik word sterker en flexibeler.

Na mijn scheiding woon ik zelfstandig en vrienden vragen me kritisch wat ik heb gedaan op zondag. De dag waarop mijn zoon bij zijn vader is en ik dus de tijd neem om mijn huis schoon te maken. Zij voelen dat ik iets uit de weg ga…Dat ik te moe ben om dan nog iets te ondernemen. De zaterdag staat namelijk in het teken van Sander, lekker op pad met hem. Alle energie gaat naar hem en de zondag is eigenlijk bijkomen.

Er ontstaat een verlangen ook weer zelf op pad te gaan. Naar een winkelcentrum gaan en echt shoppen. Een hele middag. Dus aan het eind van de middag besluiten dat die leuke broek bij die eerste winkel helemaal vooraan toch ook echt mee moet.

Naar een museum en dan op je gemak rondgaan en niet halverwege op zoek moeten naar een bankje om op te zitten (ok, meerdere keren op zoek moeten naar een bankje).

En toen was het besluit ineens genomen. De afspraak bij de revalidatiearts was gemaakt. De ergotherapeute helpt me. Ze begrijpt mijn wensen..Het wordt een op maat gemaakte rolstoel met daaraan een motortje , de’’Smartdrive . Deze rolstoel is wendbaarder dan die andere stoel; mijn lijffie is klein dus deze rolstoel is dat ook. Met mijn motortje erbij kan ik ook weer een beetje vaart maken, en meekomen met een gewoon looptempo. Ik merk snel dat een rolstoel nog lastig blijft, want er zijn in dit land veel hoge stoepranden en deuren die lastig open gaan. Maar het betekent meer vrijheid. Ik ben niet op zoek naar medelijden, ik ben namelijk niet zielig. Ik heb een handicap maar ook ik wil leuke dingen blijven doen.