Augustus 2008
Ik volg al een klein jaar de matles die wordt gegeven door een collega waarmee ik samen de mat opleiding gedaan heb. De lessen vinden plaats in een ruimte in een, niet al te grote, sportschool. De sfeer is gemoedelijk en open. Collega is naast Pilates docent ook danser dus als er een, door hem begeerde, dansrol vrijkomt verruilt hij het Pilates-toneel voor spotlights.
De sportschool benaderd mij om de lessen te vervangen en na wat wik-en-weeg-werk besluit ik dat te doen. Ik bevind me op dat moment in de opbouw fase van mijn eigen Pilates studio dus deze uren heb ik beschikbaar en het is een leuke afwisseling in leslocatie.
Als ik start zijn de groepen (basic en intermediate) vrij klein en stabiel. Twee jaar en een verhuizing naar een grotere locatie verder is die groep verdubbeld en beduidend minder stabiel.
Ik geef op dat moment nog niet zo heel erg lang les en ik merk dat de perfectionist in mij elke week een les wil neerzetten die voldoet voor iedereen. Maar het heeft een averechts resultaat: de harde kern boekt geen vooruitgang door de nieuwkomers, die op hun beurt al worstelen met alle pre-Pilates oefeningen. Het lesniveau blijft zich daardoor richten op de zwaksten binnen de groep.
Het frustreert me. Op deze manier is niemand blij, inclusief ikzelf!
Nieuwkomers worden meer op tijdsvoorkeur ingedeeld dan op niveau en steeds vaker nemen mensen deel aan de les die maar één of twee keer komen; uit nieuwsgierigheid of gewoon omdat ze een (willekeurige) groepsles willen volgen. Elke nieuwkomer haalt de flow uit de les en slokt vaak mijn onmiddellijke aandacht (en hands-on-correcties) op vanwege een volslagen gebrek aan lichaamsbesef. Aandacht die de deelnemers die al langer in de les liggen op dat moment moeten ontberen. Ik ervaar een enorme tegenstrijdigheid in mezelf; als ik les wil geven conform mijn opleiding en zoals ik dat zelf graag zou willen wordt ik een moderne Don Quichot. Als ik concessies ga doen en de lessen ga globaliseren beschouw ik mezelf niet als een goede, professionele Pilates docente en doe ik onrecht aan mijn eigen principes.
Ik kom er niet echt uit, worstel en laveer mezelf door nog een jaar. Waarna de beslissing voor me genomen wórdt omdat mijn eigen lessen inmiddels zo in aantal zijn toegenomen dat ik de twee sportschool uurtjes zelf nodig heb.
Problem solved……
Maart 2016
Ik ben terug.
Na veel up’s en de nodige down’s ben ik na acht, erg leerzame, jaren weer terug bij de sportschool van toen. In mijn Pilates studio aan huis geef ik uitsluitend privé lessen en ik miste de dynamiek die een groepsles met zich meebrengt. De sportschool is inmiddels ook weer verhuisd maar heeft nog altijd de kleinschalige, gemoedelijke sfeer van toen. Daarnaast heb ik altijd veel respect gehad voor de manier waarop de beide eigenaren hun bedrijf runnen en de manier waarop ze omgaan met hun personeel.
We komen overeen dat ik, wederom, twee uurtjes les ga geven. Eénmaal een basic uur en éénmaal een ietwat gevorderder uur.
De eerste weken voelen als een warm bad; ik ontmoet veel oude bekenden en het blijkt dat de ‘harde kern’ al die jaren Pilates is blijven doen bij mijn opvolgers. Als na een aantal weken de lessen weer gesetteld zijn dienen de eerste nieuwkomers en ‘eenmaligen’ zich weer aan.
Maar deze keer ben ik daar op voorbereid!
Ik heb mijn lessen vanaf dag één opgedeeld in, wat ik noem, maandelijkse thema lessen: tweemaal een “theorieles” (meer uitleg, puntjes op de i en minder oefeningen), dan een flow-les (zodat ze e.e.a. in ‘praktijk’ kunnen brengen) en tot slot een les met een hulpmiddel (ring, small ball of elastische band). Daarna start de cyclus weer van voren af aan.
Het blijkt prima te werken. De beide “theorielessen” zorgen ervoor dat ik de beginners de basis principes kan bijbrengen en tegelijkertijd de wat meer gevorderden in de groep die puntjes op de i kan laten zetten. Omdat er minder flow in de lessen zit is er ook tijd om binnen de les de verschillende niveau’s te adresseren. De ene keer pik ik er wat specifieke, aan elkaar gerelateerde oefeningen uit, de andere keer leg ik de focus op een bepaalde spiergroep of beweging. Natuurlijk is het ondoenlijk om hetzelfde maatwerk te leveren als in een privéles, maar globaal heb ik vrede met het resultaat. De flow-les is in dit concept voor iedereen ook elke maand weer een grappig soort ‘examen’, ze willen het in die les allemaal goed doen. En omdat er tijd genomen is in de vorige lessen voor uitgebreidere uitleg pikken ze dingen sneller op en wat niet gaat komt in een volgende “theorieles” weer aan bod. De les met een hulpmiddel is niet alleen leuk en afwisselend, het zorgt ook voor verdieping en inzicht bij oefeningen waar ze moeite mee hebben.
Daarnaast laat ik in veel van de “theorielessen” mensen als voorbeeld dienen. Het is erg leuk om een aantal mensen op een rijtje te leggen met bijvoorbeeld allemaal verschillende ruggen: wat moet elk van hen afzonderlijk doen om met een neutraal bekken en ribben in de mat te liggen. Op die manier herkennen mensen dingen bij zichzelf door het juist bij een ander te signaleren. Ze durven daardoor ook makkelijker vragen te stellen en begrijpen veel beter hoe ze hun houding kunnen verbeteren.
De reacties van de klanten zijn overwegend positief, iedereen heeft het idee dat er vooruitgang in zit ondanks de niveau verschillen binnen de les. Dankzij de twee “theorielessen” is er aandacht voor iedereen, komt er feedback en is er gelegenheid om, indien nodig, dieper in te gaan op iets wat binnen de groep leeft. En gaandeweg scheidt het kaf zich ook nog eens van het koren: alleen diegenen die voldoende gemotiveerd zijn en bereid zijn om te werken en te leren blijven over.
De deelnemers die slechts één of twee keer in de les komen opdagen krijgen dus geen extra aandacht, die doen mee met wat er op dat moment gegeven wordt en als dat toevallig een “theorieles” is hebben ze mazzel. Elke nieuwkomer, blijver of niet, krijgt sowieso de opdracht alles op basic niveau uit te voeren, ongeacht wat de rest van de groep doet (benen gebogen en in veel gevallen niet eens een headlift).
Ik communiceer deze opzet altijd heel duidelijk naar elke nieuwkomer en observeer daarna alleen nog hoe en op welke manier ze de oefeningen uitvoeren zodat ik me een beeld kan vormen op welk niveau ze presteren.
Dus als je als (sportschool)docent misschien worstelt met onstabiele groepen en je ervaart je lessen daardoor als rommelig en niet opbouwend, probeer bovenstaande methode gewoon eens een keer uit. En schroom ook niet om een letterlijke verdeling binnen je groepen te maken: de beginners aan één kant, de meer gevorderden aan de andere kant en wellicht degenen die de meeste (hands-on) aandacht nodig hebben in het midden. Als je dan rondloopt kun je meteen een hele groep adresseren en is het voor iedereen duidelijk wat hij of zij moet doen.
Vertrouw in jezelf, in je opleiding en doe nooit concessies aan je eigen principes. Jij bent de docent!
Geef een reactie