Vorige keer heb ik verteld hoe ik in aanraking gekomen ben met Pilates. Inmiddels ken ik aardig wat verhalen van docenten en hún eerste ervaring(en) met de methode. Er blijken velen bomen in het Pilates-bos. Wat het best lastig maakt om te ontdekken hoe de Pilates wereld is opgebouwd en hoe je je weg daarin kunt vinden. Je voorkeur voor een ‘stroming’ is vaak gebaseerd op je achtergrond, je interesses en wellicht ook de fase van je leven waarin je je op dat moment bevindt. Ik denk niet graag in hokjes, of in goed of fout. Als je ervoor kiest kun je een hele leuke, interessante reis maken door de wereld die Pilates heet. En, zoals het ook hoort te zijn; iedereen maakt die reis op zijn eigen manier, in zijn eigen tempo.
Als achtergrond een rol speelt in onze keuzes met betrekking tot een Pilates carrière dan heeft mijn allereerste baan als fysiotherapie-assistente daar ongetwijfeld een belangrijke rol in gespeeld.
Ook dat was geen bewuste keuze, maar gewoon iets wat op mijn pad kwam. Terugkijkend, besef ik nu, dat daardoor dingen als anatomie, houding en bewegingsleer als een rode draad door mijn leven lopen. Het kwam dus niet zómaar op mijn pad.
Door die achtergrond kijk ik ongetwijfeld anders naar het aanbod van opleidingen, cursussen, en workshops, met betrekking tot Pilates, dan bijvoorbeeld iemand die uit de danswereld komt. Of iemand die een fitness of yoga achtergrond heeft.
Hoe door de bomen het bos te zien
In die allereerste periode als ‘Perfect Pilates‘ docente bleek ik al kritisch als het ging over houding. Op dat moment was Joseph Pilates niet meer dan een vage figuur die de grondlegger was van een methode, die door sportfysiotherapeut en BN’er Karl Nooten verder ontwikkeld was. Oké, oké, daar moet ik nu zelf ook vreselijk om lachen, maar vergeet niet dat Pilates tien jaar geleden in Nederland nauwelijks bekend was. En commercieel gezien had hij het, destijds, gewoon wel heel slim aangepakt. Maar al tijdens de ‘opleiding’ zette ik vraagtekens bij een aantal oefeningen en later, toen ik eenmaal zelf les gaf, voelde het steeds minder goed om het op die manier te doen. Dus dook ik dieper het Pilates-bos in en als, nog altijd, een leek vond ik het een erg verwarrende wereld. Was Peak nu een leverancier van apparatuur of een aparte stroming? En was er een verschil tussen Classic Pilates en Authentic Pilates? En waarom zat er zoveel verschil in de inhoud, aantal uren en prijs van de verschillende opleidingen? Bepaalde alleen dát of een opleiding ‘goed’ was? Ik werd er tureluurs van!
De weg gevonden
Uiteindelijk bepaalde mijn privé situatie mijn keus. Ik had een klein kind thuis, op dat moment geen betaalde baan en ik wilde eigenlijk gewoon zélf weer les hebben. Over een nieuwe opleiding dacht ik op dat moment helemaal niet na. Ik zocht gewoon een studio waar géén Perfect Pilates gegeven werd want ik wilde ontdekken wat er nog meer was. Ik vond er een op een half uurtje rijden van mijn woonplaats en besloot bij deze studio eerst deze, totaal andere, vorm van Pilates te ervaren en op basis daarvan een besluit te nemen of ik verder wilde als docente. De lessen waren een openbaring! Dit sloot veel meer aan bij mijn eigen gevoel en visie van de methode. Ik was enthousiast, fanatiek en zoog alles op als een spons. Na een maand of twee werd ik, opnieuw via de mail, benaderd door de docente: of ik interesse had om bij haar de mat opleiding te gaan doen. Die beslissing was snel genomen, ik had het reuze naar mijn zin daar, en toen bleek dat ik het op het thuisfront allemaal kon regelen besloot ik er voor te gaan.
Deze studio was eigenlijk mijn eerste, echte kennismaking met de methode. En hoewel, achteraf bezien met mijn huidige kennis en ervaring, de opleiding qua prijs/kwaliteit verhouding maar matig voldeed, heb ik er een geweldige tijd gehad en er ontzettend leuke mensen ontmoet.
Mijn examen was zoals al mijn examens ooit geweest waren en ook altijd zullen zijn: volledig overheerst door zenuwen en black-outs. Tijdens de advanced mat was het zelfs zo erg dat ik de volgorde van de oefeningen volledig kwijt was. Eén van mijn mede-examen kandidaten, die in diezelfde les meedeed om te worden beoordeeld op zijn eigen advanced performance, kreeg medelijden met me. Hij ging telkens nét een fractie eerder dan de rest naar de volgende oefening, zodat ik aan zijn houding kon zien wat er als volgende kwam. We hebben er later allebei, met onze ‘diploma’s’ in de hand, nog smakelijk om gelachen.
Op koers
Ik was weer een stapje verder in kennis en ervaring. Eén ding stond daarna definitief vast voor mij: ik zou kiezen voor een carrière als Pilates docente. Hoe meer ik leerde, hoe meer ik er over te weten kwam en me erin verdiepte: dit was mijn bestemming. Ik had nog geen flauw idee hoe ik het moest aanpakken maar vertrouwde er op dat ik vanzelf in de juiste richting geleid zou worden.
Nu, na meer dan tien jaar kan ik nog steeds blij worden als ik nieuwe dingen leer of ervaar. Als ik enthousiastelingen ontmoet die net zo gepassioneerd zijn voor dit vak als ik. Als er tijdens mijn eigen trainingen weer een kwartje valt (ja, nog steeds!) of van de dankbaarheid als ik weer iemand met deze methode heb kunnen helpen.
Door al onze verschillende achtergronden en de bagage die we hebben, denk ik dat het niet uitmaakt voor welke opleiding, cursus of workshop je kiest, als het op dat moment bij je past is het goed. Alleen door te ervaren (goed of slecht) kun je leren en groeien. Dat vergt tijd want het bos is groot.Ik ben steeds meer bos gaan zien tussen al die bomen door, maar klaar ben ik nog lang niet, waarschijnlijk nooit. Is dat niet geweldig……
Geef een reactie