Het moment dat je besluit voor jezelf te beginnen is altijd een spannend moment. Eigenlijk betekent het dat je denkt het zelf gewoon beter te kunnen, dat jouw opgedane kennis en jouw visie te ver af zijn komen staan van die van een baas, dat je niet meer mee wilt op de weg die een bedrijf is ingeslagen, of gewoon, omdat je klaar bent. Misschien is het tijd voor verandering, tijd om je hart te volgen, een lang onderdrukt verlangen naar meer vrijheid, doen wat je écht leuk vindt. Wat je motivatie ook is, je wilt het beter doen, je wilt je kennis en ervaring delen, denkt misschien een verschil te kunnen maken of op z’n minst te kunnen bijdragen aan datgene waar je voor staat.
Het zijn allemaal positieve aspecten die het vuur van enthousiasme in ons aanwakkeren, die ons in staat stellen stappen te nemen die we anders misschien niet genomen hadden.
En dus vind je jezelf op een dag terug in de Kamer van Koophandel om daar jouw eigen bedrijf aan te melden, er van uitgaande dat je gekozen hebt voor de officiële weg.
De start
Ik weet nog hoe spannend ik het vond. Maar oh, wat was ik ook trots toen ik eenmaal weer buiten stond! Na jarenlang werknemer te zijn geweest was ik ineens zzp’er geworden! Toen de volgende dag de champagne en de eerste euforie waren weggeëbd wachtte mij de eerste taken als zelfstandig ondernemer: ergens een ruimte huren, een advertentie plaatsen in een lokaal krantje, een website maken, matjes kopen, enzovoort, enzovoort, enzovoort. Het was juni en ik wilde na de zomervakantie graag starten dus er moest hard gewerkt worden.
Half augustus had ik alles geregeld, ik kon van start! Twee uurtjes, werden er al snel vier, toen zes en binnen een jaar gaf ik al zo’n tien uur les in de week, het liep als een trein. En weet je? Ik vond, en vind, het nog steeds geweldig! Geen seconde heb ik spijt gehad dat ik mijn kantoorleven heb ingeruild voor een bestaan als kleine zelfstandige. Tot op de dag van vandaag kan ik met volle overtuiging zeggen: ik heb nog geen dag gewerkt! Mijn passie is mijn beroep.
De moeilijke keus tussen willen en kunnen
Na vijf jaar zat ik, qua zaal beschikbaarheid bij het Cultureel Centrum waar ik huurde, aan mijn plafond. Ik stond voor de keuze: tevreden zijn met wat ik had óf me gaan bezinnen op een volgende stap en gaan voor groei en verandering. Omdat ik inmiddels bezig was met de opleiding voor de Pilates apparatuur koos ik voor het laatste, ik wilde dolgraag een eigen studio.
De zoektocht naar een betaalbare en geschikte ruimte was lang en frustrerend maar werd uiteindelijk beloond; ik vond de perfecte locatie. En, wederom, na de zomervakantie opende mijn studio haar deuren en liep het, zonder dat ik had hoeven adverteren, storm. Tien uur werden er vijftien en vervolgens twintig en dat waren alleen nog maar mat lessen. Ik realiseerde me dat, als ik echt wilde groeien, ik een tweede docent zou moeten gaan zoeken om een deel van die lessen over te nemen zodat ik, parallel daaraan, zou kunnen starten met lessen op de apparatuur.
Mijn financiële plaatje was drastisch veranderd ten opzichte van de lage huur die ik vijf jaar lang voor een zaaltje had betaald. Ik zou aanzienlijk meer uren moeten gaan draaien. Niet alleen om de investering in apparatuur te kunnen bekostigen maar ook omdat het pand nu nog altijd heel wat uren “leegstand” had en de huur gewoon doorging. Ik was al die jaren gewend om alles in mijn eentje te doen, op mijn eigen manier en met een duidelijk beeld over de uitstraling van mijn bedrijf.
In al die jaren was mijn Perfect Pilates basiskennis door allerlei workshops en cursussen meer en meer naar de klassiekere, authentieke kant gegroeid. Het was voor mij dan ook erg belangrijk dat een tweede docent uit eenzelfde ‘stal’ zou moeten komen. Ik zal jullie de details van deze lange, frustrerende en bijna wanhopige periode besparen. Een jaar later had ik nog steeds niemand gevonden en geloof me; tegen die tijd had ik mijn eisen al aardig bijgesteld!
Ik had inmiddels mijn opleiding voor de toestellen afgerond en wilde die kennis uiteraard in de praktijk brengen en op peil houden maar dat kon alleen als ik daar uren voor vrij zou maken. Uren die ik nu nog in twintig mat lessen stak. Na driekwart jaar wist ik dat ik niet zou vinden wat ik zocht. En er was nog iets wat me al een tijdje bezig hield: het runnen van een studio bracht veel extra werk en verantwoordelijkheid met zich mee, en nu deed ik alles nog alleen. Personeel, als me dat überhaupt ooit zou lukken, zou me naast docent en studio eigenaar ook werkgever maken. Wilde en kón ik dat eigenlijk wel? Mijn hart lag bij het lesgeven, daar was ik goed in en dat gaf me de meeste voldoening. Ik heb niet echt managers kwaliteiten en ambieer ze ook niet. Toch zou ik daar niet aan ontkomen als ik zou gaan voor dat droombeeld van een volwaardige studio met alles erop en eraan. Ik begon te beseffen dat het niet kunnen vinden van een docent misschien wel een reden had. Dat het hebben van een dergelijke studio mogelijk niet mijn pad was. Ik zou te ver afdrijven van mijn passie, van dat wat ik het allerliefste deed: lesgeven. In plaats daarvan zou ik een, weliswaar klein maar (perfectionistisch als ik ben), volwaardig, bedrijf moeten runnen met alle onvoorziene problematiek er omheen.
En dus nam ik na veel slapeloze nachten vol tranen en met oprechte pijn in mijn hart, na twee jaar afscheid van mijn droombeeld: ik sloot mijn prachtige studio….
Nee, dit is niet de trieste afloop van mijn verhaal, het is geen ‘unhappy end’, het gaat verder. Want die mooie studio die kwám er, mét apparatuur. Gewoon bij mij thuis waar ik me helemaal op mijn eigen manier en tempo verder kon bekwamen als docent.
Ik heb die grote studio nodig gehad om erachter te komen dat dat niets voor mij is, dat ik iemand ben die het best gedijd in kleinschaligheid met persoonlijke aandacht. Zonder de druk van maandelijkse huur- en andere lasten. Er is nu ruimte om mezelf te blijven ontplooien maar ook om juist andere dingen op te pakken, dat was nooit gebeurd als ik de studio had neergezet die ik toen voor ogen had.
Ik ben en blijf een gelukkige servet, ik hoef geen tafellaken meer te worden.
Wat een mooi en eerlijk verhaal. Ik zou ook graag aan huis een studio willen beginnen, ik huur nu ook een ruimte maar dit is vrij kostbaar. Ik kom wel allerlei haken en ogen tegen als ik het thuis zou realiseren. Mag ik vragen hoe jij dit hebt aangepakt?
Dag Ester,
Dank voor je reactie! De keuze om aan huis te starten lijkt misschien heel makkelijk, maar moet zeker niet onderschat worden. Het allerbelangrijkste is: heb je ruimte (zolder, garage, bijgebouw) waar je voldoende plaats hebt om al je spullen kwijt te kunnen en om vrijelijk te kunnen bewegen. En, afhankelijk van die ruimte: hoeveel privacy kost je dat en wíl je dat. Mijn studio zit op zolder dus de hele familie is gedrild om alle deuren op de 2e verdieping gesloten te houden, het toilet op de begane grond netjes te houden, evenals de gang en de overloop boven. Privé en werk zullen héél dicht op elkaar zitten, wat enorme voordelen heeft, maar….probeer het zo gescheiden mogelijk te houden. Voor mij was het heel belangrijk om, juist omdát ik op zolder zat, mijn studio zo professioneel mogelijk in te richten zodat klanten niet het idee hebben dat ze “bij me thuis zijn”. Wat je ook zeker niet moet vergeten is dat je bij de Gemeente een vergunning moet aanvragen, of een melding moet maken van je activiteiten omdat het afwijkt van het bestemmingsplan. Omwonenden kunnen dan bezwaar aantekenen…. Dat was bij mij dus het geval. Iemand had anoniem zijn bezorgdheid geuit i.v.m. parkeeroverlast. Daar moet je dus ook écht rekening mee houden. Ik heb ook na moeten denken over hoe ik mijn klanten binnen moest laten. Je kunt niet elke keer dat je met iemand bezig bent twee trappen naar beneden rennen om de deur voor je volgende klant te openen (wel goed voor de lijn, maar hoogst onpraktisch). Ik heb dus een intercom met deur-buzzer laten installeren, werkt fantastisch. Ik ken jouw situatie niet maar je moet, denk ik, proberen om je thuis-studio door de ogen van je klanten te bekijken. Kunnen ze parkeren, kunnen ze zichzelf binnenlaten, kunnen ze (eventueel) omkleden, ergens wachten, naar het toilet, is het gehorig (voor je eigen gezin en de buren), etc. Met wat creativiteit kun je veel oplossen en het gaat het zeker waard zijn. Mocht je een keer persoonlijk willen sparren of nog dingen willen weten neem dan gerust contact met me op, ik help je graag verder!